Tal día como hoxe, pero un século atrás, a nova en Celanova foi o nacemento dun neno ao que os seus pais, intuíndolle un futuro excelso, bautizárono como Celso. E, como gran escritor de cartas, Emilio.
A cousa é que o mozo creceu e reproduciuse, e, non conformándose con iso, uso o seu apelido, Ferreiro, para golpear con forza as conciencias e converterse nun referente cultural en todo o universo galegofalante.
Agora, unha reflexión xocosa súa:
Una sardina asada en sazón, comida a dedo sobre una rebanada de torta de maíz, y mojada con una taza de vino tinto del Ribero o del Condado, vale tanto y es tan hermoso como un gran poema endecasílabo.
E outra máis seria:
Terra
Todo o meu ser está leigado á terra,
sábeme a terra todo na memoria,
terra o camiño, terra a miña historia,
terra esta voz que no deserto berra.
Todo o meu ser está leigado á terra,
sábeme a terra todo na memoria,
terra o camiño, terra a miña historia,
terra esta voz que no deserto berra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario